Diverse groepen ambachtslieden vormen een ‘verstoten groep’ (paria’s) in de afgelegen gebieden van Ethiopië. Maar ook andere groepen zoals bijvoorbeeld invaliden kunnen als paria’s behandeld worden.

Een voorbeeld van deze groepen zijn huidenbewerkers in Wobera, Chencha, die geiten- en koeienhuiden schoonmaken en looien. Zij worden ‘de mensen die met de honden leven’ genoemd. Dit omdat op het vlees dat van de huiden wordt geschraapt massa’s (zwerf)honden afkomen. Deze en andere sociaal niet-geaccepteerde groepen als ijzersmeden en pottenbakkers vallen volledig buiten de gemeenschap, sommige van deze groepen hebben zelfs een eigen taal. Zij mogen geen land bezitten en niet deelnemen aan het economische en politieke leven in de gemeenschap. Maar het gaat nog verder: ze mogen ook niet trouwen met ‘gewone’ mensen en zelfs niet met anderen eten. Hun kinderen mogen niet naar school, waardoor zij niet de kans krijgen uit dit systeem weg te komen.In Wobera, een agrarisch gebied in het zuiden van Ethiopië, loopt een project om de economische en sociale integratie van paria's te verbeteren. Ambachtslieden worden door de gemeenschap als paria's behandeld en hebben bijna geen rechten.

Integratie 

Door training van nieuwe vaardigheden wordt economische integratie vergemakkelijkt, terwijl door sessies met de dorpsoudsten, gemeenschaps- en religieuze leiders sociale integratie wordt bewerkstelligd. Hierdoor mogen steeds meer kinderen van paria's ook naar school.

In 2002 is van start gegaan met een proefproject in Wobera, een landbouwgebiedje, in de bergen in zuid Ethiopië. In Wobera leven ruim 6000 mensen, waarvan circa 400 mensen worden gezien als paria's. Om de situatie van een aantal paria's in Wobera te verbeteren zijn niet alleen verstoten mensen betrokken, maar ook de dorpsoudsten, gemeenschaps- en religieuze leiders van het gebied. Deze spelen immers een belangrijke rol in de (sociale) acceptatie door de gemeenschap. Er is toen gewerkt aan zowel sociale als economische integratie.

Een groep ambachtslieden is opgeleid in het maken van bamboe meubels en producten uit leer (tassen, halsters voor ezels e.d.). Daarmee kunnen ze een eigen inkomen verdienen, en zo ook economische integratie vereenvoudigen. Met de lokale school is overleg gevoerd en zijn de eerste kinderen toegelaten. Ook is door overleg met de belangrijke personen binnen de gemeenschap meer begrip opgebouwd. Enkele hebben zelfs een stukje landbouwgrond van de overheid gekregen.

In 2004 is met een vervolgproject gestart. Om meer acceptatie te krijgen, werden vervolgmeetingen georganiseerd.

Door training van nieuwe vaardigheden wordt economische integratie vergemakkelijkt, terwijl door sessies met de dorpsoudsten, gemeenschaps- en religieuze leiders sociale integratie wordt bewerkstelligd. Hierdoor mogen steeds meer kinderen van paria's ook naar school.

Hiernaast blijkt dat het moeilijk is om de vakkundig gemaakte bamboe meubels daadwerkelijk te gelde te brengen. De eigen gemeenschap vormt een te beperkte afzetmarkt. De meubels kunnen beter aan de man worden gebracht in grotere centra als Chencha (40 km) en Arba Minch (52 km). Arba Minch is de regionale hoofdstad, waar enkele tienduizenden mensen wonen. Chencha is een kleinere plaats maar vervult evenals Arba Minch een belangrijke regionale functie en heeft een groot verzorgingsgebied. Lokaal brengt een stoel circa € 0,50 op terwijl deze in de stad al snel € 2,40 waard is.

Met de steun van rotary Steenbergen heeft Kune Zuva onder andere nieuwe gereedschappen gekocht en gezorgd voor een werkplaats annex marktkraam in Chencha.

Tijdens het vermarkten van bamboe meubelen heeft een restaurant waar veel reizigers en toeristen komen, interesse getoond voor 40 stoelen. Met dit soort orders wordt het leren plannen van werkzaamheden belangrijk. Zeker omdat in de periode mei tot september geen bamboe mag worden gekapt. Hierdoor blijven orders te lang liggen.

Voor mensen die nooit naar school zijn geweest, niet kunnen lezen, schrijven of rekenen, is plannen van werkzaamheden of een groot geldbedrag (voor een order van 40 stoelen) niet te bevatten. Hierin dienen zij dan ook te worden begeleidt.

Het project van bamboe meubelen en lederbewerking is in 2007 door een Ierse organisate overgenomen. Over de huidige voorgang is ons niets bekend. 

Hiernaast zijn wij destijds begonnen met de steun aan Birhanu - een zoon van een zogenaamde leerlooiersfamilie. Birhanu heeft als enige van de groep leerlooiers in 2003 wel de lagere en middelbare school afgemaakt, dit door een Ierse broeder die hem altijd steunde. Op school werd hij erg gepest en wil hier verandering in brengen. Wij hebben hem in 2005 en 2006 gesteund met een opleiding boekhouden. Het was niet eenvoudig een plaats op deze tweejarige opleiding te krijgen. Juist ook omdat hij in zijn omgeving als "paria"  werd gezien en door het leerlooien "anders ruikt" . Uiteindelijk is hij naar de hoofdstad Addis Ababa, een dagreis van zijn dorp, gegaan en heeft daar de opleiding gevolgd. Hierna is hij tijdelijk op het project komen werken als boekhouder, dit om een voorbeeldfunctie te creëeren.

Ook is hij met ondersteuning van Kune Zuva kinderen van zijn stam gaan motiveren om naar school te gaan.Hij is met de scholen en met de ouders gaan praten. Momenteel (2013) gaan de meeste kinderen van ambachtslieden gewoon naar school, een super resultaat.