De Dassanech is een etnische groep die officieel tot Ethiopië behoort, die tussen Ethiopië, zuid Soedan en Kenia rondtrok. Volgens de laatste volkstelling uit 2012 zijn er 82,000 Dassanech. De Dassanech zijn van oorsprong pastorale mensen, maar in de afgelopen jaren steeds vaker agro-pastoraal. Doordat ze gedurende de afgelopen 50-jaar een groot deel van hun land kwijt zijn geraakt, hebben ze veel van hun schapen, koeien en geiten verloren. Ook hebben zij een explosieve bevolkingsgroei doorgemaakt en is hun aantal in de afgelopen 10 jaar verdubbeld. Tegenwoordig bevinden de meeste Dassanech zich langs de Omo-rivier en het Turkana meer, hier proberen zij gewassen zoals sorghum, maïs en bonen te telen. Echter langs de rivier is de kans op ziekten veel groter waardoor de kindersterft toe neemt. Van oudsher was hun vee zeer belangrijk, hun geiten en runderen voorzien in melk, bloed en huiden om een dak, slaapmatten, kleren of schoenen van te maken. Maïs wordt gewoonlijk geroosterd en van sorghum wordt bier gemaakt.

De Dassanech die hun vee verloren zijn, zijn daarmee ook in status omlaag gegaan. Zij wonen op de oevers van het Turkana meer en leven van de jacht op krokodillen en visserij. Vrouwen dragen een geplooide koeienhuidrok,  kettingen en armbanden, meestal worden zij rond 17-jarige leeftijd uitgehuwelijkt. De mannen dragen een geruite doek om hun taille en trouwen rond hun 20ste jaar.

Weinig Dassanech komen verder dan de lagere school, als ze al enig onderwijs volgen, Kune Zuva heeft echter in de begin jaren van haar bestaan twee Dassanech - jongens geholpen met de middelbare school. Arbanesh wilde graag veearts worden, maar doordat hij voor zijn opleiding naar de "stad"  Arba Minch ging, raakte hij verstrikt tussen twee culturen. Zijn familie verwacht veel van hem omdat hij de middelbare school heeft afgemaakt, voor hem is jammer genoeg drank te vaak de manier om hier mee om te gaan.

Gino is ook een Dassanech, wij hebben hem enkele jaren gesteund, hij heeft echter de middelbare school niet afgemaakt. Toen zijn vader werd doodgeschoten door de Turkana werd hij verantwoordelijk voor zijn broers en zussen.

Stammenoorlog Turkana - Dassanech

De missiepost, genaamd Todonyang, is gevestigd op het grensgebied tussen twee stammen, de Dassenech en de Turkana. Todonyang stelt basisfaciliteiten zoals een gezondheidscentrum en onderwijs voor beide stammen beschikbaar. De strijd tussen deze twee stammen gaat voornamelijk over toegang tot water en grasland. Het is een ruig woestijnachtig gebied met een zeer beperkte infrastructuur en zware klimatologische condities.

Door de stammenstrijd is het een onveilig gebied en elk jaar verliezen tientallen Turkana's en Dassenech's hun leven. Ook het weinige bezit heeft te lijden onder de stammenoorlog bijvoorbeeld vee, visbenodigdheden en boten. Verder wordt de mobiliteit beperkt, kunnen de gemeenschappelijke graslanden niet worden gebruikt en is er nauwelijks toegang tot levensreddende diensten.

De afgelopen jaren is er geïnvesteerd in meer waterwingebielden voor menselijke en dierlijke consumptie. Betere toegang tot sociale diensten als onderwijs en gezondheidspost.

Zonnenpanelen:

De missie heeft een eerste hulpcentrum gebouwd op de grens van het leefgebied van de Turkana en de Dassanech. Hierdoor kunnen beide stammen 24 uur per dag het hulpcentrum bereiken.

Om een idee te geven, in het gebied bevindt zich 1 arts op 75.000 patiënten. De levensverwachting is 47 jaar en de kindersterfte ligt hoog. Er zijn drie ziekenhuisjes in een gebied van 77.000 km2. De dichtsbijzijnde arts en chirurg bevindt zich op 55 km afstand via een vrijwel niet bestaande weg door de woestijn. Echter dit ziekenhuis heeft veel te korten, is in slechte staat en heeft nauwelijks faciliteiten en voldoende medewerkers. Kakuma ziekenhuis op 350 km van Tondonyang is het dichtbijzijnde ziekenhuis waar goede medische zorg kan worden gegeven.

Het sterk toenemende aantal medische noodgevallen vanuit het gebied m.n. het grensgebied "niemandsland" tussen Kenia en Ethiopië, was de belangrijkste reden om de gezondheidsfaciliteiten te verbeteren.

Kune Zuva heeft in 2009 geïnvesteerd in zonnepanelen, zodat 's-nachts licht aanwezig is om bijvoorbeeld slangenbeten direct te behandelen. Maar ook om de koelkast met de nodige vaccins draaiende te houden.

Vredesonderhandelingen:

In 2010 hebben wij geïnvesteerd in een vredestraject. Hierbij zijn de stamoudsten uit de verschillende Turkana en Dassanech dorpen samen gekomen om communicatie en overlegstructuren op te zetten. Daarnaast zijn gemengde workshops gegeven over gezondheid en voeding, vrede en verzoening, water, hygiëne en duurzaamheid. . Deelnemers van beide stammen zijn evenwichtig aanwezig. Enige tijd leek dit succes te hebben, totdat een paar dronken jonge strijders weer iemand doodschoten en de gevechten inclusief het levein in dagelijkse angst weer opnieuw begonnen.

Kerst 2013: in november 2013 is de situatie aan de grens tussen Ethiopië en Kenia explosief. De Dassanech trekken steeds verder Kenia in om zoek naar voedsel voor mens en dier. De spanning tussen de Turkana en de Dassanech neemt met de dag toe. De Keniaanse regering voelt zich niet verantwoordelijk en de Ethiopische regering heeft geen interesse in het uiterste zuiden van haar land. Onze contactpersoon roept om hulp voor voedsel in de hoop dat dit de gemoederen kan temperen. Kune Zuva geeft fondsen.

Eerste kerstdag - krijgen we het volgende rapport van onze contactpersoon:

Last Saturday was hotter than usual. The desert wind was picking off the dust as it covered our faces as we were finishing the food distribution to the hunger stricken village of Sies, which straddles between the Kenya and Ethiopian border. Then as if on a cue, the wind settled and from afar in intense clarity we spotted three young shepherds carrying lambs with care and love!

It was a sight to behold. Perhaps, it was the irony of watching these innocent young boys with all smiles in their faces hugging the lambs at a time when drought has left many devastated.

This, indeed, was the sign of hope we were waiting for.

The Dassanech in the village of Sies had gone through 3 months of despair and resignation because of their grazing fields were flooded by the Omo river that broke it banks due the intense rains about 500 kms way.

Since the flooding began, about 10,000 people were facing starvation when their animals, their main source of food, started dying. They rely on the Omo River for their livelihood through retreat irrigation and for grazing their animals, the flooding of this areas had forced them to move their animals to the Turkana side where while armed, they posed a threat to the security of the area. Actually twice the Turkana had raided their herds and made a way with a huge number of the animals. The Turkana had seen the Dassanech as encroaching into their land and depleting their reserve grazing fields. We feared retaliation and continuous ravage attacks occasioned by such circumstances. But the Dassanech felts vulnerable; in fact they told us that they were too weak to retaliate! Even though this was a good sign, their weakness was caused by the famine and the loss of animals. Each day, we saw more than 40 dead animals and this was taking also a toll in their lives. The children and the most vulnerable members were very weak and sickly. Following an appeal that we made, we managed to get two lorries of hay and two lorries of maize and beans to keep this community going for 3 months. This would enable them get through this sorry state of despair.

According to the elders, this year's famine was the worse they had experienced. Indeed in all the 8 years we had worked with the Dassanech, we had not seen them so venerable, so weak and such huge loss of livestock. Even with the food aid, we still saw animals dying though not in large numbers, but nonetheless it was disheartening. More people still needed more food and their requests were unending!

When we spotted these young shepherds, Ayaral and his friends, with the lambs, it was a sign of hope as new lives were finding home amid this blink future.

Ayalal and his friends brought with them the joy of Christmas. They too were announcing that the worse is over and new spring and birth is here. If the animals can give forth life, it means strength is coming back to the community and they can steady their trembling knees, wipe off their tears and say to the faint hearted, "Courage! Do not be afraid" as their liberation is close at hand. Soon the hungry will be filled, the animals will have their young one and be milked and the people will sing and dance again, since it will be Christmas for them.

We would like to wish you God's blessings during this festive season, that this season might stir in us the zeal and love to bring peace to those around us. May our hearts inflame with compassion in making the world a better place.

May you have a Blessed Christmas and may the New Year be filled with less people who hunger for food.

Steven Ochieng

Door de jaren heen zijn er diverse noodkreten gekomen om voedselhulp tijdens hongersnood door droogte. Onze kleine stichting is niet ingesteld op dit soort aanvragen. Echter soms gaat het om een korte overbrugging totdat er een andere oplossing is gevonden door onze contactpersoon.

Voor het laatst eind 2022. In zowel Ethiopië als Kenia is door aanhoudende droogte de oogst verdroogd. Wij hebben zowel zaden als voedsel (bonen) kunnen verstrekken aan onze contactpersoon in Borana Ethiopië als in Makeuni County Kenia. Daar kwam de mais mooi op, 2 weken met redelijk wat regen en toen verdroogde alles weer. De verdroogde plantjes worden geplukt om op te eten. Hopelijk redden ze het tot de overheid wat hulp verstrekt. 

Eerder in oktober 2013: de situatie aan de grens tussen Ethiopië en Kenia wordt steeds moeilijker. De Dassanech trekken steeds verder Kenia in om zoek naar voedsel voor mens en dier. De spanning tussen de Turkana en de Dassanech neemt met de dag toe. De Keniaanse regering voelt zich niet verantwoordelijk en de Ethiopische regering heeft geen interesse in het uiterste zuiden van haar land. Onze contactpersoon roept om hulp in de hoop dat dit de gemoederen kan temperen.

Maar ook in 2011 gaat het mis in de hoorn van Afrika, meer dan 20 maanden zonder regen. Zowel in Borana, Ethiopië (maïs en zaden) als in Turkana Kenia (maïs) komt een zeer urgente roep om hulp. Met onze beperkte middelen weten we toch de nodige mensen de hongersnood door te helpen.

Zo ook in 2005, bij de Hamar in zuid-Ethiopië slaat de droogte hard toe. Uiteindelijk investeren wij in aangepaste zaden die bij vrijwel geen regen toch opbrengst geven.