Augustus 2019:

Een uniek samenkomen van Sylvia, bestuurslid bij stichting Kune Zuva,  met 10 van de weesjongeren uit het weeskinderen programma: Deze keer is gekozen om de oudere weesjongeren uitgebreid te spreken en niet degene die nog op de lagere school zitten. Deze jongeren steunen wij al meerdere jaren, de meesten als vanaf eind lagere school en zij allen hebben een goede beheersing van de Engelse taal.

Michael, de contactpersoon, had deze keer een nieuw idee - een ervaringsdag. Hij had niet ver van waar hij kantoor houdt, een zaaltje in een redelijk goed hotel geboekt. Toen Sylvia aankwam (hij haalde haar op - met de auto - in gezelschap van 3 van de studenten - In Nairobi - ongeveer 25 km van waar het zaaltje is) zaten alle studenten te wachten, 3 middelbare scholieren, 5 op een vakopleiding en 2 op het HBO.

Ieder kreeg pen, papier, flesje water en ze mochten vragen stellen en Sylvia mocht mijn verhaal doen en ook vragen stellen. Toen kregen ze snacks (bordje met dougnut, worstje en een zoete aardappel) en thee of koffie. Cadeautjes voor Sylvia en cadeautjes van Sylvia voor alle studenten (etuis - wat handtassen voor de meiden die de kapsteropleiding doen - wat sieraden - wat sjaals - t-shirts).

Toen was er nog een grote cake die Beth die catering doet, had gemaakt met tekst erop. Nadat we daar van hadden gesmuld - bleek er een lunch boven in buffet vorm.

Dit was voor de studenten leeftijd 17 - 22 jaar iets nieuws. Michael en Sylvia gingen een kopje soep halen terwijl de studenten soep, hoofdgerecht op stapelen en alvast fruit gingen halen. Toen iedereen zat, heeft Sylvia uitgelegd dat alleen degene die soep hadden, mochten gaan eten en de rest moest wachten tot ook wij ons hoofdgerecht hadden. Hilariteit alom. En telefoons opruimen. Servetten op schoot en als je klaar bent je bestek juist wegleggen.

Volgende euvel, hoofdgerecht, en dat met mes en vork, nou daar hadden de meesten nog nooit mee geoefend dus veel gelachen. En ook kwamen ze erachter dat ze veel te veel op hun bord hadden gestapeld en dat bij lange aan niet op konden.

Als toetje vers fruit. Al met al een hele leuke dag met deze studenten en voor hun een hele ervaring rijker. Hopelijk hebben we ze kunnen inspireren om nog beter hun best te doen.

Augustus 2019:

In Malawi wordt nog veel in zwarte magie geloofd. Dit maakt dat de albinos die hier leven, elke dag moeten vrezen. Men gelooft dat zij magische krachten in botten en organen hebben, waardoor veel albinos worden vermoord.
Dit politieke probleem maakt het onmogelijk voor de mensen met albinisme om alleen naar buiten te gaan, en het gebruik maken van openbaar vervoer is enorm risicovol.

De voornaamste reden voor ons bezoek in juli 2019 aan deze plek in Malawi was de albino bijeenkomst, waar we ze helpen met zonnebrand en kleding die ze moet beschermen tegen de zon. Maar ook te zoeken naar manieren om inkomsten te genereren zonder dat deze mensen de zon moeten trotseren op het land.

In de tijd van de verkiezingen worden vooral veel mensen met albinisme vermoord. Door het verkoop van albinobotten proberen partijen stemmen te winnen. Want deze botten zouden geluk brengen. Door dit misbruik van de regering, krijgen ze natuurlijk geen hulp met de bescherming tegen de zon. De bruine vlekken op hun huid kunnen zich eenvoudig doorontwikkelen tot huidkanker.

Wij hebben ze geprobeerd te laten zien dat ook zij mooi waren, door ze leuke kleding en sieraden te geven. Ze worden, naast dat ze ieder moment ontvoerd kunnen worden, buitengesloten in hun omgeving.
Soms zijn degenen die de mensen met albinisme vermoorden ook familieleden. Zo waren er meerdere moeders die een kind met albinisme hadden gekregen. De vader beweerde dat de moeder behekst was en het kind een monster (beide ouders moeten het albino gen dragen om een kind met albinisme te krijgen. Maar beide ouders kunnen dus ook zwart zijn en drager!). In één geval probeerde de vader zijn kind te vermoorden, in het andere geval probeerden de ouders van de vader het kind te vermoorden.
Deze lieve mensen durven nauwelijks te lachen, hebben slechte ogen en hun huid verouderd heel snel. Ze kunnen hun huis niet uit zonder begeleider, worden sociaal geïsoleerd en zullen elke dag vrezen voor hun leven. Ze kunnen vaak niet eens hun eigen familie vertrouwen.

Wij gaan proberen een aantal van deze kinderen op veilige scholen onder te brengen om zich verder te ontwikkelen en hopelijk later zonder te grote trauma's voor zichzelf op te komen en een eigen inkomen te genereren, bijvoorbeeld door naailes en daarna het verstrekken van naaimachines zodat ze binnenshuis veilig kunnen werken en daardoor onafhankelijk kunnen worden.

Februari 2019:

Charitas Roosendaal helpt ons met onze zoektocht naar fondsen voor het albino project "beyond my skin" in Benga, Malawi.
Voor ons een nieuw land, mede doordat Fr. Steven, met wie wij al ruim 12 jaar nauw samenwerken, dit als nieuwe standplaats heeft en onze hulp in roept.

Van albino's aldaar wordt gezegd dat hun botten geneeskrachtig zijn, waardoor de kans om lichaamsdelen te verliezen of zelfs vermoord te worden aanzienlijk is. Daarnaast hebben de albino's nauwelijks bescherming tegen de zon. In juli dit jaar gaan wij het project bezoeken, waarbij we in eerste instantie 20 albino's op weg proberen te helpen.

Enerzijds door bescherming van huid door petten, zonnebrillen, t-shirts met lange mouwen en zonnnebrand factor 50+ beschikbaar te stellen. Er wordt hulp ingeschakeld van dermatologen, om waar nodig advies en hulp te geven.
Anderzijds door te helpen een veranderingsprogramma vorm te geven. Twee albino kinderen zullen op de misssieschool worden toegelaten. Er zal een albino modellenkalender worden gemaakt, om het zelfvertrouwen te vergroten. Er zal maandelijks een bijeenkomst worden gehouden met peptalks, adviezen en hulpvragen e.d. Naast het beschikbaarstellen van cursussen en toegang tot onderwijs, zullen de geinteresseerden ook worden begeleid in het opzetten van inkomensgenererende activiteiten, zodat zij ook op deze wijze een menswaardig bestaan kunnen opbouwen.

Februari 2019:

Sinds 2004 steunen en volgen wij Esther. Nu ze aan het werk is, zorgt ze dat haar broertje Daniël (15) en haar zus Elizabeth 'gewoon' naar de middelbare school kunnen. Het grootste deel van haar inkomen gebruikt ze hiervoor. 

Echter Daniël's beste vriendje, de Maasai jongen Charles (14), heeft de lagere school ook met veel belovende resultaten afgerond. Maar, doordat zijn vader niet meer leeft, voor hem was er geen geld om naar de middelbare school te gaan. Een maand later besluiten wij samen met Esther om hem wel die kans te geven. Hoe blij is zijn vriendje Daniël, die nu op kostschool zit, en hier niets van heeft meegekregen, als Charles ineens binnen komt lopen in schooluniform. 

Charles heeft twee broertjes en twee zusjes, allen nog op de basisschool. Charles vindt rekenen het leukste vak, en daar is hij dan ook erg goed in.  Charles woont vlak bij Arusha in het Maasaï dorp Lengijave. Zijn droom is, vanaf dat hij heel klein was, om apotheker te worden. Maar toen zijn vader 3 jaar geleden overleed, raakte Charles erg in de put omdat hierdoor de mogelijkheid om naar de middelbare school te kunnen gaan, vervloog.

Om toch een kans te hebben, heeft Esther de jongens naar een soort 'tussencursus' van drie maanden laten gaan, waarbij de kans om ergens een middelbare schoolbeurs te krijgen, wordt vergroot. Maar de meeste middelbare scholen laten geen leerlingen meer toe die geen schoolgeld betalen, waardoor Charles thuis kwam te zitten. Zijn moeder bewerkt een stukje grond en daarvan leeft het gezin nu, terwijl zijn vader met de handel in vee af en toe wat extra's meebracht, waardoor de middelbare school zeker tot de mogelijkheden had behoord. 

Februari 2019:

Steeds meer docenten weten de weg naar ons fonds voor weeskinderen in Centraal Kenia te vinden. Voor de schrijnende gevallen nemen zij contact op met onze vertegenwoordiger ter plaatsen. Recentelijk zijn weer twee meisjes die ruim boven gemiddeld presteren op de middelbare school naar huis gestuurd. Dit vanwege de grote betalingsachterstand. Met de recente hulp van het Schrauwenfonds zijn wij in staat hen weer snel terug de schoolbanken in te laten gaan.  Hiervoor dank.

December 2018:

Kalkidan groeit op als wees in een weeshuis. Haar lagere en middelbare school worden vanuit de katholieke gemeenschap bekostigd.  Ze is erg serieus, economie en geschiedenis zijn haar favoriete vakken op de middelbare school, aardrijkskunde vindt ze moeilijk.

Kalkidan heeft in hetzelfde weeshuis gezeten dan Birkutan, die eerder dit jaar haar bachelor-graad heeft behaald. In Ethiopië kun je niet zelf kiezen naar welke universiteit je gaat. Dit wordt door de overheid bepaald. Kalkidan is pas begonnen met haar driejarige HBO - studie "Social Work" aan de universiteit van Jimma in het oosten van Ethiopië (zij komt zelf uit het westen, 873 km van waar ze nu studeert!). Omdat wij ook een oud-studente Melishew op deze universiteit hebben werken, hebben wij voorgesteld dat zij een afspraak maakt met Kalkidan en haar wat meer vertelt over onze sponsoring en met de opdracht dit meisje verder te begeleiden. Drie dagen later zitten ze samen (zie foto - Kalkidan rechts), waarbij Melishew direct verklaart dat het voelt als haar jongere zusje!

Augustus 2018:

Deze week was weer de motivatie bespreking bij Moeder Agnes, deze vindt voor het nieuwe academische jaar en net na kerst plaats. Vorig jaar zijn Jane en John nadat zij tijdens hun middelbare school zijn ondersteund vanuit de Kasikeu Weeskinderen Verzorggroep, toegevoegd aan het studentenfonds voor Universiteitts- en HBO-studenten van Kune Zuva om zo ook hun HBO-opleiding te kunnen doorlopen. Vorig jaar hebben we al iets meer vertelt over Jane.  Haar kosten worden gefinancierd vanuit de prijs die wij hebben gewonnen door de infographic die vorig jaar een prijs heeft gewonnen. Simone van Mila Communication, de maker van de Infographic, onderhoudt ook en persoonlijke contact met Jane. 

In de plattelandsgemeen-schap Kasikeu, niet ver van de plaats Sultan Hamud op de route van Nairobi naar Mombasa, is een simpele gedachte uitgegroeid tot een geweldig initiatief. De gemeenschap zag dat steeds meer kwetsbare kinderen niet in staat waren om hun lagere en middelbare school af te maken. Ze zijn de uitdaging aangegaan om deze kinderen zowel moreel als financieel bij te staan. Het benodigde geld hiervoor werd opgehaald binnen de gemeenschap. In 2010 is besloten dit te professionaliseren en is de Kasikeu Weeskinderen Zorggroep officieel opgericht. Deze groep bestaat voornamelijk uit oudere vrouwen, maar ook enkele mannen, afkomstig uit 45 verschillende gezinnen. Zij zijn actief door o.a. traditionele manden (Kiondos) te maken, maar ook onderzetters, sieraden, riemen, potten van klei en gevlochten touw. Zij verkopen deze producten en gebruiken het geld voor de kinderen in nood.

De groep:

Kasikeu betekent ‘groen gras’ maar is ook de naam van dit gebied, bekend om zijn heerlijke mango’s. Dit gebied, met ruim 35.000 inwoners, heeft een dor landschap en meer dan de helft van de bevolking leeft in armoede. Iedere maandag werkt de groep samen aan het maken van producten, zoals manden, onderzetters en sieraden. Daarnaast bespreken zij actualiteiten en zorgaanvragen binnen de gemeenschap. De meesten groepsleden zijn weduwen die zorgen voor één of meer weeskinderen. Op dit moment helpt de groep 56 kinderen in het basisonderwijs, 25 jongeren in het middelbaar onderwijs en 5 met een vervolgstudie. Naast dat de kinderen financiële hulp krijgen, gaan de kinderen ook tenminste twee keer per jaar samen met hun begeleider naar moeder Agnes om hun voortgang te bespreken. Waar nodig krijgen zij mentale ondersteuning en andere begeleiding. Dit verhoogd hun kansen op een betere toekomst.
Echter, het locale budget is zeer beperkt. Kune Zuva en andere externe sponsoren worden regelmatig gevraagd om bij te dragen aan de kosten voor onderwijs. Wanneer de scholieren goed presteren en door zouden kunnen stromen naar een vakstudie, HBO of universiteit, zijn sponsoren als Kune Zuva essentieel.

Kune Zuva studenten:

Op dit moment ondersteunt Kune Zuva twee HBO-studenten uit deze groep: John en Jane. Daarnaast worden twee meisjes die op een vakopleiding zitten gesteund en twee meisjes en een jongen op de middelbare school. Tot slot is er Jeniffer. Zij is de eerste HBO afgestudeerde binnen deze groep en werkt als medisch laborante in een nationaal ziekenhuis. Zij verzorgt een belangrijk deel van de communicatie tussen Kune Zuva, de scholieren, studenten en Agnes. Als er contact of advies nodig is over Keniaanse studenten in het algemeen of een specifieke student, kan Kune Zuva op haar rekenen. Maar ook voor het motiveren en inspireren van de studenten is Jeniffer de aangewezen persoon.

Nieuwe vaardigheden:

De Kasikeu Weeskinderen Zorggroep verricht waardevol werk, maar door allerlei oorzaken groeit de groep wezen en kwetsbare kinderen helaas nog steeds. Eind 2018 zijn wij van start gegaan met het introduceren van nieuwe creatieve vaardigheden binnen de groep om zo de opbrengsten van de producten die de groep maakt te vergroten. Gilbert Ouma, een kunstenaar die door Kune Zuva in het verleden is op geleid om deze vaardigheden aan andere mensen te doceren, heeft de training verzorgd voor zo’n 35 zeer geïnteresseerde groepsleden. De training bestond onder andere uit het leren uit lokale materialen een oven te bouwen, vervolgens glasscherven te vermalen tot poeder en deze dan te bakken tot kralen. De kralen kunnen worden verwerkt in de eerder genoemde handgemaakte manden, onderzetters en sieraden. Hierdoor worden deze producten aantrekkelijker en zijn ze met meer winst te verkopen.

Juni 2018:

In het grensgebied (Zuid-Soedan / Ethiopië) rondom de provinciale stad Gambella wonen veel mensen van de Anuak.  In 2011 was Fr. Tesfaye Petros bij ons in Nederland op bezoek. Hij komt uit Centraal Kenia maar werkt als priester in dit onrustige gebied waar het volgens Tesfaye ook nog'ns veel te warm is. Hij sprak destijds zijn zorg uit dat meisjes van de Anuak nauwelijks deelnemen aan middelbaar onderwijs en dat er zelden een meisje de middelbare school af maakt. Dit terwijl scholing zeer wenselijk is om de leefomstandigheden van deze stam te verbeteren. Samen met hem zijn wij daarom het Gambella scholierenfonds gestart.

Dit jaar zijn er 7 meisjes afgestudeerd. Zowel van het middelbare onderwijs als ook weer enkele dames die de verpleegstersopleiding hebben afgerond en één meisje dat gereed is om voor de klas te gaan staan. Fijn dat er langzaam maar zeker steeds meer meisjes een voorbeeldfunctie binnen hun cultuur kunnen vervullen.

April 2018:

Hana, over wie wij eerder schreven : Haar werk is girls empowerment – het slagvaardiger maken van meisjes, zodat ze leren omgaan met de sociale en culturele druk. Ze worden door Hana ondersteund om de basisschool, maar ook de middelbare school, af te maken. Aan de ouders wordt het belang van onderwijs duidelijk gemaakt. (Kune Zuva heeft er o.a. voor gezorgd dat Hana haar opleiding als onderwijskundige heeft kunnen volgen en voltooien). Zie ook: Hana enthousiasmeert andere meisjes.

Vandaag vertelt zij ons volgende: Het project wordt over 4 maanden afgerond. Ik vind het jammer maar het maakt me blij om te zien dat de meisjes veel sterker zijn. Als ik deze jonge vrouwen vergelijk met het begin van het project, toen waren de meeste meisjes heel erg verlegen om wat dan ook over zichzelf te vertellen. Ze zijn nu veel vrolijker en voll zelf vertrouwen om te praten over de ongemakken van menstruatie, de gevaren van besnijdenis en hun problemen met uitgehuwelijkt worden op zeer jonge leeftijd. En hier durven ze nu gewoon met hu docenten en vrienden over te praten. Ook is er een duidelijke verbetering met het aantal meisjes dat op school blijft om de middelbare school af te ronden. Ik word hier zo gelukkig van. Ik wist dat het een project was en dat het dus binnenkort afloopt. Maar de resultaten van het project maken mij blij en vol goede moed voor een volgende uitdaging.